#10.

Girl, you know I want your love

Your love was handmade for somebody like me

Come on now, follow my lead

I may be crazy, don't mind me, say

Boy, let's not talk too much

Grab on my waist and put that body on me

Come on now, follow my lead

Come come on now, follow my lead

 

🎵

            W ciągu swojej ziemskiej wędrówki doświadcza bardzo wielu sytuacji. W dużej mierze są to wydarzenia, o jakich nigdy by nie pomyślał. Życie często w ten sposób kpiło i grało na nosie niejednemu z nas. Bo co można było zrobić? Uszczypnąć się? Postarać się jakoś przyjąć do wiadomości? A może udawać, że to wszystko było zwykłym snem i nie miało tak naprawdę miejsca? Z całą pewnością żadne z rozwiązań nie było wystarczająco satysfakcjonujące. Organizm ludzki jest już tak skonstruowany, że najdłużej rozpamiętuje te niespodziewane i nie zawsze pożądane wydarzenia. A nawet jeśli wydawać by się mogło, że wreszcie odeszły w niepamięć, to powracają jak bumerang w najmniej niespodziewanej chwili, kompletnie burząc wszelki ład i porządek dotychczasowej codzienności.

            O tym zjawisku, z całą pewnością mogłaby wiele powiedzieć niejaka Lilianne Henrike Weiner. Niewątpliwie mógłby powstać poradnik w stu księgach na podstawie jej feralnych przypadków. Z tego powodu tak naprawdę nigdy nie mogła czuć się spokojnie przez zbyt długi okres czasu. Zawsze w podświadomości pamiętała o tym, jak bardzo los potrafi komplikować jej życie, nieprzerwanie od pojawienia się na świecie.

 - Czekaj, bo ja nie wiem czy na pewno dobrze zrozumiałam . – ściąga brwi głęboko analizując usłyszane  od przyjaciółki słowa – Gregor, ten sam za którym jeździłaś jak głupia i który złamał ci serce jak ostatni dupek, tak po prostu cię pocałował?- nie kryła szoku

 - To właśnie ci powiedziałam Leah. – przytakuje

 - To strasznie pojebane. – krzywi się – Strzeliłaś mu po tym idealnym ryju?

 - Chyba powinnam. – przygryza wargę

 - O nie, Lils. – patrzy na nią z przerażeniem – Nie chcesz mi powiedzieć, że wciąż coś do niego czujesz, prawda?

 - Nie, oczywiście, że nie. – kręci głową – Po prostu sama nie wiem co mam o tym myśleć.

 - Czy powiedział ci coś w stylu, że wciąż cię kocha bądź chce cię odzyskać?

 - Nic z tych rzeczy, chce tylko… porozmawiać. – krzywi się

 - To może powinnaś po prostu wysłuchać tego, co ma ci do powiedzenia?

 - I myślisz, że na tym właśnie skończy? Nie chcę mi się w to wierzyć, zwłaszcza, że..

 - Że co? – drąży temat

 - Że patrzył na mnie i całował w taki sposób… - kręci z niedowierzaniem głową

 - Namieszał ci w głowie. – bardziej stwierdza aniżeli pyta

 - Gdyby Sebastian się dowiedział to by chyba mnie zamordował. – przygryza policzek niemal do krwi – Powinnam to definitywnie zakończyć. – dodaje po chwili

 - A będziesz potrafiła? – przygląda się jej

 - Nie mam innego wyjścia. – wzdycha wciąż nie potrafiąc zapomnieć o tym, co wydarzyło się podczas ich ostatniego spotkania. Choćby starała się z całych sił wyprzeć to z umysłu, to nie było możliwości, aby to się udało. Ten pocałunek obudził w niej uczucia, o których istnieniu niemal zapomniała. Jakby otworzył dawno zamknięte drzwi, w najgłębszych zakamarkach jej umysłu. A z nich, wydostał się ogromny potwór, powodujący przeraźliwy zamęt w jej głowie. Nie wiedziała już co myśli, a co czuje. Nie potrafiła w żaden sposób spojrzeć racjonalnie na sytuację bowiem wszystko wydawało jej się być kompletnie bez sensu. Włącznie z nią samą.

            Nie trzeba było być ekspertem, aby zauważyć, iż w jej głowie panowało istne tornado myśli. Wystarczyło na nią spojrzeć by dostrzec, iż była obecna jedynie ciałem, duchem wydawała się być gdzieś daleko od miejsca, w którym faktycznie się znajdowała. A co się z tym wiązało, była okrutnie rozkojarzona, słabo sypiała w nocy i nieustannie o czymś zapominała. Chociażby o rzeczach, o których zapomnieć nie miała prawa.

 - Masz dzisiaj szczęście. – uśmiechała się do niej sekretarka – Kurier coś dla ciebie zostawił.

 - Dla mnie? – ściąga brwi, a po chwili jej oczom ukazują się dwa bukiety. Jeden we wszelkich odcieniach różu składający się z róż, goździków i frezji, drugi zaś pełen biało-różowych eustom.  Dłuższą chwilę zajęło jej dojście do powodu ich otrzymania. Był to bowiem dzień, w którym kończyła całe ćwierć wieku. Uśmiechnęła się na widok przesyłek, niewątpliwie robiło się cieplej na sercu, gdy ktoś o tym pamiętał i chciał celebrować ten szczególny dzień. K   Dopiero, gdy dotarła do zajmowanego przez siebie biurka, dostrzegła załączniki do kwiatów. Nie musiała czytać karteczki z bukietu składającego się z róż, by wiedzieć, iż była to sprawka Sebastiana.

„ Wszystkiego najlepszego dla kobiety mojego życia. xxx „

            Przy drugim z bukietów nie znalazła karteczki, lecz kieszonkową.. książkę. I to nie jakąś przypadkową. Spoglądała bowiem na grzbiet jednej, ze swoich ulubionych książek. Kolejnym z kroków było dostrzeżenie drobnej zakładki i otworzeniem wskazanej strony. Wtedy jej oczom ukazał się podkreślony cytat.

„Miłość nie kryje się w drugiej osobie. Ona jest w głębi naszej duszy. 
Jednak do tego, aby ją w nas rozbudzić, potrzebny jest drugi człowiek.”

            Wpatrywała się tempo w zakreślone słowa przez dłuższą chwilę. Nie potrafiła w żaden sposób domyślić się, kto mógłby być adresatem tego prezentu. Mimo, że jej umysł po cichu podpowiadał jej jedną z możliwości, to szczerze mówiąc, nie chciała jej nawet rozważać. Nie chciała burzyć swojego względnego spokoju w tym dniu.

            Jakimś cudem udało jej się skupić na pracy przez kilka godzin na tyle, by zignorować wszelkie życzenia wysyłane drogą elektroniczną. A tych wbrew jej oczekiwaniom, było całkiem sporo.

Leah: Ktoś się nam tu zestarzał! Zawsze się uśmiechaj i spełniaj te swoje szalone marzenia. Kocham Cię Lils! <3 PS. Widzimy się wieczorem :]

Claudia: Żyj nam sto lat i jeden dzień dłużej!

Tata: Spełnienia marzeń mojej kochanej dziewczynce.

Florian: Najlepsi się nie starzeją. Oni sprawdzają po prostu kolejne numery. Sto lat Lils!

            Nie mogła ukrywać, iż na jej twarzy pojawił się z tego powodu szeroki uśmiech. Właśnie dzięki takim drobnym gestom i czynom, wiedziała, że ma w swoim beznadziejnym życiu ludzi, na których naprawdę może liczyć. A to było naprawdę budujące.

 - Sebastian? Co tutaj robisz? – nie kryła zaskoczenia widząc narzeczonego

 - Chciałem sprawić ci niespodziankę w dniu urodzin. – mówi mierząc wzrokiem bukiety – Cichy wielbiciel? – pyta chłodno

 - Klient. – stara się go zbyć – Skończyłeś już dzisiaj pracę?

 - W zasadzie to tak.- kiwa głową wciąż przyglądając się kwiatom – Wiesz, że za jakieś dwie godziny wychodzimy?

 - Co?

 - To pomysł Leah. – wzrusza ramionami jak gdyby nie za bardzo zadowolony z tych planów. Tego wrażenia nie mogła się także pozbyć w chwili, gdy dotarli na umówione miejsce. A tym okazał się dość popularny w Wiedniu klub. Nie mogła się przecież spodziewać po swojej szalonej przyjaciółce niczego w typie wykwintnej restauracji. Zbyt dobrze znała jej gust, bo dokładnie w tym klubie zaplanowała jej wieczór panieński.

            Poza spodziewanymi osobami takimi jak najlepsza przyjaciółka z narzeczonym, czy siostra z chłopakiem, pojawiło się paru znajomych z czasów studenckich, co musiała przyznać było miłą odmianą.

            Odrobina szaleństwa była tym, czego potrzebowała w tym właśnie momencie. Mogła na chwilę zapomnieć o  tym, co działo się w jej głowie. Odłożyć na bok problemy dnia codziennego i po prostu oddać się rytmom muzyki. Poza tym, ku uciesze przyjaciółki, nie szczędziła sobie napojów wysokoprocentowych. Choć nigdy nie miała mocnej głowy, to wiedziała, że reset w postaci upojenia alkoholowego będzie bardzo przydatny. Oczywiście nie spotkało się to z aprobatą Sebastiana, który nie był zbyt wielkim miłośnikiem tego typu imprez. Prawdopodobnie dlatego zbawieniem dla niego był jakiś pilny telefon z pracy. Normalnie poczułaby się dotknięta tym, że jej narzeczony uznał pracę za ważniejszą aniżeli urodziny swojej przyszłej żony. Jednak w jej żyłach buzował alkohol i postanowiła się po prostu dobrze bawić, nie myśląc zbyt wiele o Sebastianie. To był w końcu jej dzień.

 - Ale my nie zamawiałyśmy nic. – bełkocze Leah widząc, jak kelner stawiał przed nimi kolejne szklanki kolorowego alkoholu

 - To z najlepszymi życzeniami od pana przy barze. – odpowiada mężczyzna po czym dość szybko się ulatnia. Mimo upojenia alkoholowego była w stanie skupić wzrok na osobach siedzących przy barze. Niemal z miejsca otrzeźwiała, gdy ujrzała znajomą sylwetkę. Jedyne co powiedziała przyjaciółce to to, by zajęła się przez chwilę gośćmi. Po tym, ruszyła dziarskim krokiem w kierunku baru, przebijając się przez tłoczących się na parkiecie ludzi.

 - W co ty kurwa pogrywasz. – piorunuje go wzrokiem

 - To znaczy? – spogląda na nią dość obojętnie

 - Dlaczego tak po prostu nie możesz dać mi spokoju? – pyta, jednak zamiast odpowiedzi zostaje nagle pociągnięta w bliżej nieznanym kierunku. Po chwili muzyka nieco ustąpiła, a ona sama czuła się jak po dobrej przebieżce, bowiem starała się nie ustępować kroku bo mogłoby się to skończyć niesamowitą wywrotką.

 - Mówiłem ci, że z wyborem firmy to był przypadek. – mówi w końcu

 - Tak samo jak z tym, że mnie pocałowałeś? Albo przysłałeś cholerne kwiaty?

 - Jakoś nie oponowałaś. – odpowiada nonszalancko – I nie przypominam sobie bym w ostatnim czasie wysyłał jakiekolwiek kwiaty.

 - Nie wierzę ci. – zakłada ręce na piersi – Dlaczego mnie tutaj wywlokłeś? – pyta po chwili

 - Wydawało się, że chcesz porozmawiać.

 - Nie. – rzuca krótko obracając się na pięcie – Znikniesz w końcu?

 - Tak jak twój narzeczony dzisiaj? – dopytuje ironicznie

 - To nie twoja sprawa. – mówi gniewnie – Teraz będziesz mnie obserwował?

 - Do twojej wiadomości, nie tylko Leah zna ten klub i do niego chodzi. – odpowiada jej wsuwając ręce do kieszeni

 - Jeszcze może powiesz mi, że cię zaprosiła?

 - Niby czemu miałaby to robić? Ostatnie słowa jakie do mnie skierowała, były sześć lat temu i nie nadają się do cytowania. – patrzy na nią ze ściągniętymi brwiami – Stój. – nakazuje jej, gdy widzi próbę ucieczki – Czyli to co ostatnio się zdarzyło między nami to.. nie było ci takie wcale obojętne jak starasz mi się wmówić.

            Miała ogromną ochotę zdzielić się po swojej głupiej głowie. Jednak jedyne na co mogło się zdobyć w tamtej chwili to głośne wypuszczenie powietrza z ust i przygryzienie wargi niemal do krwi. Naprawdę nie mogła uwierzyć w swoją własną głupotę, a ta wymieszana  z alkoholem okazała się być mieszanką iście wybuchową.

 - Powiesz mi coś? – przerywa w końcu tą nieprzyzwoitą ciszę

 - Nie. – mówi nie patrząc na niego – Wszystko, co miałam ci do powiedzenia, powiedziałam lata temu Gregor. Teraz nie ma już nic.

 - To dlaczego na mnie nie patrzysz?

 - Bo nie chcę i nie mogę. – ucieka jeszcze bardziej spojrzeniem

 - No dalej, powiedz to. – ciągnie- Powiedz, że wciąż ci zależy.

 - Kocham innego, zrozum to w końcu. – czuje napływające do oczu łzy

 - Albo wyobrażenie o nim.

 - Dość. - w końcu spogląda w jego kierunku – Zdradziłeś mnie, złamałeś mi serce, nie masz najmniejszego prawa podważać moich życiowych decyzji ani mieszać w moim życiu. Nigdy więcej.

            Desperacko potrzebowała przestrzeni i powiewu świeżego powietrza. Czuła się przytłoczona przez tłum rozszalałych ciał. Dała znać Florianowi, że wraca do domu, po czym opuściła lokal. Wiedziała, że nie było to najbardziej eleganckie zagranie świata, zwłaszcza, że Leah zorganizowała to wszystko z okazji jej urodzin, jednak naprawdę nie mogła zostać tam ani minuty dłużej.

            Po blisko kwadransie podróżowania taksówką dotarła do mieszkania. Gdy tylko przekroczyła jego próg, usłyszała podniesiony głos Sebastiana. W jednej dłoni dzierżył telefon, w drugiej zaś szklankę z brunatnym napojem. Jego koszula miała rozpięte górne guziki, zaś na stole obok niego panował totalny nieład. Kiedy przyglądała się, jak w zdenerwowaniu przemierzał salon w tą i z powrotem wiedziała, że Gregor nie miał racji. Nie miała żadnych złudnych wyobrażeń ani imaginacji na temat Sebastiana. Była pewna, że to on był facetem, z którym miała spędzić resztę życia i który mógł dać jej szczęśliwą przyszłość. A nie ktoś, kto przed laty kompletnie ją zawiódł i złamał, by po latach wrócić i chcieć zmącić jej szczęście. Nie była już nastolatką, by wierzyć w jego puste słowa. Była dorosłą kobietą, pewną swoich życiowych wyborów.

 - Lilianne. – wyszeptał, gdy podeszła do niego i zarzuciła ramiona na szyję – Klaus, dokończymy jutro. – powiedział chłodno do telefonu, by już po chwili rzucić go na sofę. – Jesteś pijana. – ściąga brwi

 - Tylko troszeczkę. – zamrugała

 - Impreza się już skończyła?

 - Nie. – kręci przecząco głową – Po prostu zabrakło na niej najważniejszej osoby i nie mówię tu o solenizantce. – zachichotała wodząc dłonią po jego umięśnionej klatce piersiowej

 - Przepraszam skarbie, chodziło o fuzję. – całuje ją w czoło – Rozumiem, że chcesz dokończyć świętowanie teraz? – zniża ton głosu pozwalając jej na odpięcie kolejnych guzików w swojej koszuli.

            Czy chciała w ten sposób udowodnić coś przed samą sobą? Sama nie była do końca przekonana. Tak samo jak wobec tego, czy to się w ogóle udało. Bowiem kochała się z nim już naprawdę wiele razy, jednak dzisiaj było zupełnie inaczej. Być może było to spowodowane wypitym nadmiarem alkoholu, jednak nie poczuła zupełnie nic. Jakby była to czynność, która po prostu musiała się odbyć i nie wnosiła wiele.

            Leżąc na plecach i słysząc oddech pogrążonego we śnie Sebastiana miała wrażenie, że zaraz zwariuje. I nie chodziło wcale o stopniowo pojawiające się skutki szalonej imprezy urodzinowej. Zmusiła się do opuszczenia łóżka, by skierować swoje kroki ku balkonowi. Narzuciła na ramiona koc i usiadła na płytkach, opierając się plecami o ścianę.  Oddychała głęboko i miarowo. Obserwując pogrążone w mroku miasto, zaczęła kierować swoje myśli ku bałaganowi jaki ostatnio powstał w jej życiu. Choćby ogromnie chciała, nie potrafiła odnaleźć sposobu by to wszystko naprawić. Tkwiła pogrążona we własnych, jakże zgubnych myślach, słysząc wibracje telefonu.

            Czując zimno ogarniające ciało, wreszcie opuściła miejsce swoich rozważań, sprawdzając następnie treść przychodzących wiadomości. Jednej z nich się spodziewała, druga zaś spowodowała, że na chwilę wstrzymała oddech.

Leah: Gdzie do cholery zniknęłaś?!?!?!??

Gregor: Może i jestem dupkiem, który złamał Ci serce choć obiecał nigdy tego nie robić, to jednak nie zapomniałem. Wszystkiego najlepszego Henrike, nigdy nie przestawaj się uśmiechać i marzyć.

            Długo siedziała wpatrując się tempo w wyświetlacz telefonu, nie mając przy tym zielonego pojęcia, co już myśleć.

~*~

Na wstępie pragnę Was przeprosić, że kazałam Wam tyle czekać. Ta przerwa nie była do końca planowana, ale miałam zawrót głowy z sesją i innymi pobocznymi sprawami. Od teraz będziemy się tu spotykać regularnie. Pora iść do przodu z akcją :P 

A jeśli o tej mowa, nic nie będzie tu tak proste, jakby się mogło wydawać. To dopiero czubek góry lodowej, jeśli chodzi o wszelkie komplikacje, włącznie z Sebastianem :D

Miłego tygodnia! ♥ 
PS. Jakby się Wam nudziło, to zapraszam do rzucenia okiem TUTAJ